روش های درمان دستی حنجره (دست ورزی حنجره)

 

روش های درمان دستی حنجره (دست ورزی حنجره)

 

۱- روش آرنسون:

آرنسون (۱۹۸۵) روشی را با عنوان manual circum largealyn therapy توصیف کرد که شامل دست ورزی فیزیکی مستقیم و ماساژ ناحیه ی حنجره است. درمانگر با دو انگشت شست و میانی برآمدگی استخوان هایوئید را احاطه کرده و سپس انگشتانش را به طرف خلف یعنی شاخ های اصلی هایوئید حرکت می دهد و فشار ملایمی را به صورت حرکت چرخشی به این ناحیه اعمال می کند. سپس انگشتانش را به طرف فضای تایروئید حرکت می دهد و مجدداً اعمال فشار ملایم با حرکت چرخشی، بعد از فرورفتگی تایروئید به سمت خلف حرکت می کند و در لبه های خلفی غضروف تایروئید(مابین عضلات استرنوکلایدوماستوئید) به طور چرخشی ماساژ را انجام می دهد. سپس از لبه های فوقانی غضروف تایروئید، به آرامی و با اعمال فشار رو به پایین، حنجره را به سمت پایین حرکت می دهد. در حین انجام تمرینات از بیمار خواسته می شود تا واکه ها را تولید کند. در صورت بروز یک تغییر مثبت در صدا(کیفیت واضح تر و زیر و بمی کاهش یافته)، روی تولید همان صدا با و بدون اجرای دست ورزی تمرینات انجام می شود.

نکات روش آرنسون

• انجام این روش با مراقبت کامل بایستی صورت گیرد
• این روش تا حدی درد را به دنبال خواهد داشت که گذرا است و مانند هر درد عضلانی دیگری با افزایش تنش همراه است و در حین ماساژ دادن این علائم رفع می شود.
• منجر به صوت نرمال در یک جلسه درمانی در بیماران مبتلا به دیسفونی ناشی از تنش عضلانی افزایش یافته می شود (اگر مدت زمان افزایش تنش طولانی شده باشد ← دوره درمان دستی افزایش می یابد).
• منجر به پایین آمدن حنجره و تنش زدایی از عضلات داخلی و خارجی حنجره

 

۲- روش نلسون:

نلسون(۱۹۹۴) این روش را این گونه توصیف کرده است که ابتدا با لمس ناحیه حنجره شروع می کنیم تا بتوانیم درجه و محل تنش و درد، حرکت حنجره در محور افقی و دامنه ی بالا آمدن حنجره را تعیین کنیم. نلسون این روش را بر پایه ی نیاز به کاهش انقباض عضلات داخلی و خارجی حنجره که علت دیسفونیا در بسیاری از بیماران است، بنا کرد.

نکات روش نلسون

• ماساژ عضلات منجر به تنش زدایی و پایین آمدن جایگاه حنجره می شود و آواسازی را راحت و آسان می کند و درد حاصل از تنش عضلانی را از بین می برد.
• احتیاط در حین هل دادن حنجره به پایین و پرهیز از اعمال فشار اضافی و بی مورد به حنجره

 

۳- روش فشار انگشتی بون

1. فشار انگشتی بون به عنوان یک هل دادن ملایم و رو به داخل به قدام غضروف تایروئید است در حین اینکه بیمار یک واکه را می کشد. اعمال این فشار باید منجر به کاهش فرکانس پایه شود. این روش برای کاهش زیر و بمی و عادتی کردن این سطح جدید به کار می رود. استدلال بون از این قرار است که با وارد کردن فشار بر قدام غضروف تایروئید، آن را به صورت خلفی می چرخاند بنابراین طول چین های صوتی کوتاه می شود و حجم آن افزایش می یابد، فرکانس پایه کاهش می یابد که به صورت کاهش زیر و بمی کاهش یافته ادراک می شود.
   • این روش برای کاهش زیر و بمی مناسب است مثلا در مردان با صدای زیر غیر طبیعی
2. شکل دیگر دست ورزی به این طریق است که انگشتان به آرامی روی غضروف تایروئید قرار می گیرند و وضعیت عمودی حنجره را کنترل می کنند. حنجره در حین بلع یا تنش حاصل ازترس یا خوانندگی با بالاترین حد زیر و بمی، بالا می آید و درآه و خمیازه و خوانندگی با پایین ترین حد زیر و بمی، پایین می رود. کنترل دستی ارتفاع حنجره روش خوبی برای افرادی است که حرکت عمودی بیش از حد حنجره ای دارند یا تمایل دارند حنجره را در وضعیت بالا یا پایین نگهدارند.
   • هدف این روش کنترل حرکات عمودی حنجره می باشد بنابراین می توان در افرادی که دارای تغییرات بیش از حد زیر و بمی هستند استفاده کرد
3. شکل دیگری از دست ورزی برای بیماران با فلجی یک طرفه چین صوتی مؤثر است به این طریق که با اعمال فشار به دیواره ی طرفی غضروف تایروئید، نزدیکی مطلوب تری در سطح چین های صوتی فراهم شده و آواسازی قوی تری را شاهد هستیم.
   • در اختلال تشدید دهانی (Baby Resonance) که صوت بسیار زیر و نفس آلود می شود، این تکنیک مؤثر است.

 

 

 

منابع:

1. Boone,D.R.&Mc Falan, S.C&Von Berg,S.L.2005.Thr Voice and Voice Therapy.PEARSON.Boston
2. Colton RH, Casper JK, Hirano M. (2011). Understanding Voice Problems: A Physiological Perspective for Diagnosis and Treatment