گفتار درمانی گفتاردرمانی در شهر زنجان
پاپیلوما (papilloma) یا زگیل تار صوتی
پاپیلوماها تومورهای زگیل مانندی هستند که منشا ویروسی دارند، و در حفره های مرطوب و تاریک مجرای تنفسی، و غالباً در حنجره کودکان کم سن و سال به وجود می آیند. این تومورها خطری جدی برای مجرای تنفسی محسوب می شوند، زیرا نیاز بدن به جریان هوا ازطریق فضای چاکنای را محدود می کنند. بیشتر پاپیلوماها در کودکان زیر شش سال به وجود می آید، به همین دلیل است که گرفتگی صدا و کوتاهی نفس در کودکان پیش از سن مدرسه باید بی درنگ ارزیابی شود. گرچه بیشتر پاپیلوماها حدود سن بلوغ متوقف می شوند و دیگر بازگشت پیدا نمی کنند، کلین ساسر(۱۹۷۹) می نویسد که، ۲۰ درصد پاپیلوماها بعد از سن بلوغ هم ادامه پیدا می کنند. افراد بزرگسالی را دیده ایم که، بدون اینکه هرگز در کودکی به پاپیلوما مبتلا شده باشند، در بزرگسالی به پاپیلوما مبتلا شده اند. هرگاه که پاپیلوماها در حنجره به وجود آیند، به علت بالا بردن حجم تارآواها، باعث گرفتگی صدا می شوند. به همین دلیل است که، متخصصان صدا باید به ویژه به هر کودکی که گرفتگی صدا نشان می دهد، هشیار باشند.
هر کودکی که گرفتگی صدای او بیش از ده روز طول بکشد، به استثنای سرماخوردگی یا حساسیت(آلرژی)، باید حنجره او معاینه و علت گرفتگی صدا مشخص شود. چنانچه پاپیلوما وجود داشته باشد، درمان با دارو و عمل جراحی صورت می گیرد، شامل جراحی لیزری؛ جراحی سنتی؛ پرتودرمانی؛ و درمان با اینترفرون(لاندکوئیست و همکاران، ۱۹۸۴). فقط زمانی باید پاپیلوماها برداشته شوند که خطری برای مجرای تنفسی ایجاد کرده باشند، زیرا تکرار عمل جراحی ممکن است منجر به چسبندگی تارآواها پس از عمل جراحی شود. سرانجام اینکه، بر پایه پژوهش کلین ساسر(۱۹۷۹)، هنگامی که شخص نسبت به ویروس های استنشاق شده پاپیلوما ایمنی کسب کرد، دیگر به هیچ وجه پاپیلوما برگشت پیدا نمی کند.
هرگاه تومور پاپیلوما، مانعی در مجرای تنفسی ایجاد کند، عمل جراحی ضروری است. اگر این ضایعه مانعی در تنفس یا صداسازی ایجاد نکند، معمولاً قابل تحمل است. بر پایه پژوهش وت مر، کی، سوئن (۱۹۸۵)، جراحی های پی در پی برای برداشتن پاپیلوما ممکن است عوارضی به دنبال داشته باشد. این نویسندگان ۴۰ بیمار(۲۶ کودک و ۱۴ فرد بزرگسال) را، که بیش از شش سال و نیم جمعاً ۱۲۲ بار تحت عمل جراحی لیزر برای برداشتن پاپیلوما قرار گرفته بودند، بررسی کردند. در عرض این مدت، یازده نفر از دوازده بیمار که بیش از شش بار جراحی شده بودند، به عارضه چسبندگی بخش قدامی چاکنای توام با تورم مزمن تارآواها مبتلا شده و صداسازی شان به شدت آسیب دیده بود. ددو و جاکلر(۱۹۸۲) گزارش کردن که، در ۱۰۹ بیمار، جراحی لیزر بی گمان بهترین روش برای برداشتن پاپیلومای عودکننده بوده است. براساس گزارش آنها تقریباً نیمی از بیمارانشان با روش لیزر، سرانجام درمان شدند و پاپیلوماها برگشت نکردند. با وجود عوارض احتمالی ناشی از جراحی های پی در پی، به علت برگشت پاپیلوما، هرگاه که این ضایعات برای مجرای تنفسی خطرساز باشد، باید با عمل جراحی برداشته شود.
لاندکوئیست و همکاران (۱۹۸۴)، برای درمان پاپیلومای ناشی از ویروس، تزریق داخل عضلانی اینترفرون را به بیماران پیشنهاد می‌کنند. در پیگیری ۱۷ بیمار جوانی که بیش از چند سال تحت درمان اینترفرون قرار داشتند، لاندکوئیست و همکاران پی برده اند که نه نفر کاملاً درمان شده اند، در چهار نفر هیچ توموری مشاهده نشده، ولی هنوز تحت درمان اند، در سه نفر رشد تومور کاهش پیدا کرده، و یک نفر از ادامه درمان منصرف شده است با وجود اینکه اینترفرون دارای برخی اثرهای جانبی شدید است(مثل نشانه های شبه آنفلوانزای مزمن)، این درمان نتایج خوبی در صدا داشته و باعث کاهش یا ازبین رفتن پاپیلوما شده است. بررسی آن دسته از بیمارانی که با اینترفرون درمان شده اند، نشان می دهد که پاپیلومای آنها به نحو چشمگیری کاهش پیدا کرده و این توانایی را به دست آورده اند تا در برنامه صدا درمانی شرکت کنند.
رزن و همکاران (۱۹۹۸) نتایج مقدماتی استفاده آزمایشی از ایندل – ۳ – کاربینول را برای درمان پاپیلوهای تنفسی عود کننده گزارش کرده اند. این ماده در کلم پیچ، کلم بروکسل، کلم بروکلی، و گل کلم به وفور یافت می شود و یک مکمل غذایی است که اداره دارو مواد غذایی امریکا آن را تایید می کند. هیجده ماه پس از درمان با مواد طبیعی (ایندل -۳- کاربینول)، در یک سوم آزمودنی ها، پاپیلوما کاملاً از بین رفت، در یک سوم دیگر پاپیلوما کاهش پیدا کرده، و یک سوم دیگر نیز هیچ واکنش بالینی به درمان نشان ندادند.
پژوهشگران در تورنتو، برای درمان پاپیلوما، پس از برداشتن آن با لیزر گاز کربنیک، به داخل محل ضایعه سیدوفووین تزریق کردند. نتایج حاکی است، در آغاز، بیماران پیشرفت چشمگیری نشان داده اند، ولی بعدا این بیماری به نحو بارزی برگشته است. درمورد این روش و سایر روش های درمان پاپیلوما، به پژوهش های بیشتری نیازمندیم.
گاهی از آسیب شناس گفتار و زبان خواسته می شود کودک نوپا یا کم سن و سالی را ارزیابی کند که به علت ابتلا به پاپیلوما، مجرای تنفسی او تنگ شده است، و باید تحت عمل تراکئوستومی قرار گیرد تا بتواند به اندازه کافی نفس بکشد. نخستین کارهایی که آسیب شناس گفتار و زبان باید بکند پیشرفت دادن ارتباط عملکردی در کودک، و افزایش رشد زبان طبیعی اوست. باید به کودک آموزش داد تا سوراخ تراکنئستومی را با انگشت ببندد، یا دریچه یک طرفه ای روی سوراخ نصب کنند تا مانع خروج هوای بازدم بشود(تا بدون بستن سوراخ با انگشت بتواند صداسازی کند)، این کار معمولاً تا اندازه ای باعث صداسازی می شود. یکی از هدف های واقع بینانه ی درمان صدای کودکان در سنین بالاتر یا بزرگسالانی که به دلیل بازگشت پاپیلوما جراحی شده اند، با وجود مخاطره آمیز بودن سازوکار حنجره، این است که به آنها کمک کنیم بهترین صدای ممکن را تولید کنند. مقداری تمرین روی کنترل تنفس(مثلاًً صداسازی با بازدم بیشتر) یا تمرین روی بلندی و ارتفاع صدا عملکرد حنجره را بهبود می بخشد.
منبع:
The voice and voice therapy. Daniel R. Boone
